Είναι ο δεύτερος πολυσυμμετοχικός -μετά το Εικόνες παιδεύουν το μυαλό που περιλάμβανε κατ’ αποκλειστικότητα επανεκτελέσεις- δίσκος του. Ισορροπεί τις δυτικές και τις ανατολικές αναφορές της μουσικής του και είναι σχεδόν μοιρασμένος ανάμεσα σε παλιότερα και νέα τραγούδια, που όμως φέρνουν αρκετά στοιχεία απ’ το παρελθόν.

Για παράδειγμα το Πλάτη γυρισμένη με τον συνθέτη και την Ειρήνη Χαρίδου βασίζεται στη μελωδία του Ουράνιου τόξου από το Φλυτζάνι, ενώ και ο Καιρός με τον Παντελή Θεοχαρίδη έχει γνώριμα στοιχεία. Ενδιαφέρουσα η ηλεκτρική Μπόρα και η μπαλάντα Κοχύλι μισό. Το Τι να πιστέψω, που ολοκληρώνει την σειρά με τα νέα τραγούδια, είναι ένα σφιχτό σύγχρονο ζεϊμπέκικο, με «έμφαση» στα ντραμς, που ερμηνεύεται από την Μελίνα Κανά, όπως, σε νέα εκτέλεση, το Από όνειρο σε όνειρο και, στηριγμένα στις πρώτες τους ηχογραφήσεις, τα ζεϊμπέκικα Τυφλές ελπίδες και Μάσκα που υποστηρίζονται αναλόγως από τα τρίχορδα του Μανώλη Πάππου.

Ο Παντελής Θαλασσινός ξαναθυμίζει το Κόκκινο κρασί, η Ειρήνη Χαρίδου το Σχεδόν και το ίσως και η Martha Moreleon το Μη σταματάς σε μια λάτιν εκδοχή ως No temas mas. Ο δίσκος κλείνει με τη μητέρα του τραγουδοποιού, Μαρία Μηλτιάδου, να τραγουδά, ως μια προσωπική της στιγμή, το παραδοσιακό Τζιβαέρι.

Πηγή: ogdoo.gr