Η Νέα σελήνη, είτε ως δίσκος είτε ως συμβολικό σχήμα – έμβλημα του τραγουδοποιού, αποτέλεσε μια από τις πρώιμες αιχμές του world ρεύματος στην Ελλάδα. Το ούτι, οι φλογέρες, οι κιθάρες και το κοντραμπάσο του Αντώνη Απέργη, το βιολί και το λαούτο του Νίκου Οικονομίδη, το κλαρίνο του Μάνου Αχαλινοτόπουλου, το κανονάκι του Πέτρου Ταμπούρη και τα ανατολίτικα κρουστά του Γιώργου Γευγελή και του Ανδρέα Παππά, έδωσαν, με τις οριεντάλ εξάρσεις και τα ταξίμια τους, το ηχητικό στίγμα του δίσκου, απ’ όπου ξεχώρισαν το ομότιτλο, το οργανικό Μούσα και τα Μια λέξη παραπάνω και Ω! Μωρό μου με την Γλυκερία.

Η περίπτωση του Πέτρου Δουρδουμπάκη παρουσιάζει ενδιαφέρον και από στατιστικής πλευράς, αφού, σχεδόν πάντα, παλιότερα τραγούδια του επανέρχονται στους δίσκους του ποικιλοτρόπως. Εν προκειμένω από το Μισό ταξί επανήλθαν: το σαββοπουλικής επιρροής Ερωτοτροπώ, το ζεϊμπέκικο, σε στίχους Θάνου Φουριώτη, Τα μαύρα σύννεφα και η λαϊκή καντάδα Καληνύχτα.

Πηγή: ogdoo.gr